dystalna miopatia

Dystalna miopatia (lub dystrofia dystalna mięśni) to ogólny termin określający grupę rzadkich postępujących zaburzeń genetycznych charakteryzujących się wyniszczeniem (atrofią) i osłabieniem dobrowolnych mięśni dystalnych.

1. Jakie są objawy dystrofii dystalnej mięśni?
2. Jakie są oznaki i objawy miopatii?
3. Czy miopatię można wyleczyć lub leczyć??
4. Jak leczy się miopatię?
5. Ćwiczenia są dobre dla miopatii?
6. Jakie są rokowania dla pacjentów, u których zdiagnozowano dystrofię dystalną mięśni?
7. Jak się czuje miopatia?
8. Czy miopatia się pogarsza?
9. Jak długo możesz żyć z miopatią?
10. Kto choruje na miopatię?
11. Jak ktoś zachoruje na miopatię?
12. Jakie leki mogą powodować miopatię?

Jakie są objawy dystrofii dystalnej mięśni?

Głównym objawem jest osłabienie, które zwykle zaczyna się w przedramionach lub nogach. Ale różne formy DD pogarszają się na różne sposoby. Niektóre przykłady obejmują: dystalną miopatię ze strunami głosowymi i osłabieniem gardła (gardła), wpływającymi na ręce, nogi i głos.

Jakie są oznaki i objawy miopatii?

Ogólne oznaki i objawy miopatii obejmują:

• Symetryczne osłabienie mięśni proksymalnych.
• Złe samopoczucie, zmęczenie.
• Ciemny kolor moczu (sugeruje mioglobinurię) i / lub gorączka.
• Brak dolegliwości sensorycznych lub parestezji; jednak głębokie odruchy ścięgniste (DTR) mogą być osłabione / nieobecne w porażeniu hipokaliemicznym.

Czy miopatię można wyleczyć lub leczyć??

U większości dorosłych przewlekłych zapalnych miopatii nie można wyleczyć, ale wiele objawów można leczyć. Opcje obejmują leki, fizjoterapię i odpoczynek.

Jak leczy się miopatię?

Leczenie wspomagające i objawowe może być jedynym dostępnym lub koniecznym leczeniem w przypadku niektórych zaburzeń. Leczenie innych zaburzeń może obejmować terapię farmakologiczną, taką jak leki immunosupresyjne, fizjoterapię, usztywnienie wspomagające osłabione mięśnie i zabiegi chirurgiczne. Rokowanie dla osób z miopatią jest różne.

Ćwiczenia są dobre dla miopatii?

Programy ćwiczeń poprawiające siłę mięśni, wytrzymałość i wydolność sercowo-naczyniową odgrywają ważną rolę w ogólnym leczeniu pacjentów z miopatią.

Jakie są rokowania dla pacjentów, u których zdiagnozowano dystrofię dystalną mięśni?

Rokowanie dla osób z MD różni się w zależności od rodzaju i postępu choroby. Niektóre przypadki mogą być łagodne i postępować bardzo powoli w normalnym okresie życia, podczas gdy inne powodują poważne osłabienie mięśni, niepełnosprawność funkcjonalną i utratę zdolności chodzenia.

Jak się czuje miopatia?

Nabyte miopatie mogą mieć objawy podobne do miopatii genetycznych, a także mogą obejmować: Osłabienie mięśni. Bolesność mięśni (bóle mięśni) Skurcze.

Czy miopatia się pogarsza?

W przeciwieństwie do dystrofii mięśni, miopatie zwykle nie powodują obumierania mięśni, ale po prostu uniemożliwiają im prawidłowe działanie. Ponadto miopatie zwykle nie są progresywne - to znaczy miopatia zwykle nie pogarsza się w ciągu życia człowieka. W rzeczywistości niektóre dzieci z miopatiami zyskują siłę wraz z wiekiem.

Jak długo możesz żyć z miopatią?

W przypadku zapalenia skórno-mięśniowego, zapalenia wielomięśniowego i martwiczej miopatii postęp choroby jest bardziej skomplikowany i trudniejszy do przewidzenia. Ponad 95 procent osób z DM, PM i NM żyje ponad pięć lat po rozpoznaniu.

Kto choruje na miopatię?

Każdy może dostać miopatię. Niektóre rozwijają się w młodym wieku, podczas gdy inne rozwijają się później w życiu.

Jak ktoś zachoruje na miopatię?

Miopatia rozwija się w wyniku dziedzicznych (wrodzonych lub genetycznych) zaburzeń lub nabytych stanów mięśni. Najczęściej ludzie rozwijają nabytą miopatię w wyniku zmęczenia mięśni, braku równowagi elektrolitowej lub odwodnienia, co powoduje sztywność lub skurcze.

Jakie leki mogą powodować miopatię?

Bezpośrednia miotoksyczność - Przykłady obejmują alkohol, kokainę, glukokortykoidy, leki obniżające poziom lipidów, leki przeciwmalaryczne (które są związane z miopatiami wakuolowymi), kolchicyna (która jest związana z miopatiami wakuolarnymi) i zydowudyna (która powoduje miopatię mitochondrialną).